عادت می کنیم

خب می بینید که ما هم درگیر زندگی شده ایم و فرصت سر زدن به وبلاگ کم شده و البته اگر بخوام بنویسم باید از شیطنت ها و گریه های پسرها بنویسم. ما هم کم کم دیگه به سر و صدای موتورها و ماشین ها و بوق های بی بهانه و بی موقع شون عادت می کنیم ولی انصافا استفاده از بوق در این شهر خیلی بیش از تعریف استانداردش هست. همسایه هایی که تا پاسی از نیمه شب گذشته، مهمان دارند و بعد از خداحافظی طولانی در کوچه دو تا بوق هم می زنند و به جای توقف در سر پیچ ها هم دو تا بوق دیگر تقدیم می کنند و می روند تا پیچ بعدی و بوق بعدی. مشکل اینجاست که همسایگان گرام هفته ای چند شب مهمان دارند. کاش همه مون تلاش کنیم به دیگران احترام بذاریم.

در این مرحله گرما رو فعلا باهاش کنار نیومدیم و خوشبختانه شور تابستان در شهرمان گذشته و نسیم خنک گاهی شب ها یافت می شود. خشکی هوا اوایل بسیار فرح بخش بود و از این که لباسی در نصف روز خشک می شد جالب بود و گاهی با هم مرور می کردیم که یادته توی زمستون و یا حتی تابستان های بارانی چند روز طول می کشید تا لباس ها خشک بشوند و  همیشه بند رخت در خانه مان پابرجا بود الان دیگه تکراری شده.

پسرها هم که روزهای اول موقع بیدار شدن از خواب در تنفس مشکل داشتند الان دیگه به خشکی هوا عادت کردند. حشرات که روزی عنکبوت و پروانه ی بید بود الان به پشه و گاهی سوسک تغییر فاز داده. انصافا عنکبوت که یک گوشه تو تارش می شینه آزارش به مراتب کمتر از پشه های متحرک هست. فعلا راه های نفوذ رو کشف و مسدود می کنیم ولی هنوز به فراوانی در خانه تردد دارند بالاخره هر چی باشه اونها به این مناطق اشناترند تا ما!

با قرارهای تلگرامی موفق شدم چند تا از دوستان قدیم رو ببینم و هنوز دوستان دیگری هستند که دنبال یافتن فرصت هستیم تا دیدارها را تازه کنیم. دوستان حقیقی که کنار هم بنشینیم و اختلاط کنیم و از خاطرات قدیم مدرسه و دانشگاه و محله تعریف کنیم و حرف های مشترک داشته باشیم از آرزوهای ایرانی های دور از وطن است.

همه ی تفاوت ها و چالش ها و سختی ها و شلوغی ها یک طرف و بودن و شب نشینی با خانواده و صرف شام و ناهار در کنار هم و دست پخت متنوع و محشر مادر و دویدن و شادی کردن ارمیا در خانه ی مامانی یک طرف.

امیدوارم این شادی و دور هم بودن هیچ وقت تکراری نشود.

اگر عکس ها تکراری است ببخشید چون فایل ها را مرتب نکرده ام