ایران نامه3-عروسی بختیاری

مهمانان خارجی ما در تلاش برای یادگیری زبان فارسی با اشکالات بزرگی مواجه می شوند! برای آنها تلفظ خ و ق بسیار سخت است و به تازگی موفق شده اند قاشق و بشقاب و خوبی را تلفظ کنند! وقتی چند کلمه جدید به آنها یاد می دهیم می گویند اِ اِ این که شبیه فلان کلمه است. مثلا می گویند بچه و پشه و باشه شبیه هم است یا افعال خواندن، خوابیدن ، خاریدن  تلفظی مشابه هم دارند. برای آنها جالب است که بسیاری از افعال ما ترکیبی است از یک اسم + فعل کردن مثل درست کردن، نقاشی کردن، حساب کردن و ...
خب ادامه ماجراهای سفرمون رو از اونجا ادامه میدم که در استان خوزستان مهمان یک خانواده در روستایی در اطراف معبد باستانی چغازنبیل(از ویکی پدیا بخوانید) شدیم.

زیگورات چغازنبیل

آشنایی ما با این خانواده مهمان نواز مربوط به هفت سال پیش است که خانوادگی برای بازدید از زیگورات به این منطقه سفر کرده بودیم و در راه بازگشت از زیگورات برای شستن میوه هایمان در کنار معدود خانه های نزدیک زیگورات توقف کردیم. در آنجا این خانواده به ما تعارف کردند که به خانه شان برویم و میوه هایمان را بشوئیم. بعد هم به ما نان و روغن محلی دادند. بعد از این آشنایی ارتباطات به صورت تلفنی ادامه یافت تا این که امسال دوباره به همان منطقه سفر کردیم.
خانه این خانواده مهربان و مهمان نواز پر بود از مهمانانی از همه نقاط ایران. خانه شان یک سالن بزرگ داشت و چندین اتاق که به روش قدیم عروس ها در کنار مادر شوهر زندگی می کردند. غیر از جمعیت ده نفره ما گروهی از تهران و گروهی از شمال ایران مهمان این خانه بودند و میزبانان چه مهربان و با رویی گشاده از همه پذیرایی می کردند. موقع غذا سفره های بزرگ از این سر سالن تا آن سر سالن پهن می شد و غذاهایی با عطر و بوی محلی در سفره چیده می شد و میزبانان در کنار سفره ایستاده و مشغول پذیرایی بودند. تا خوردن مهمانان تمام نمی شد خودشان غذا نمی خوردند. این سفره و این گشاده دستی برای ما بسیار عجیب بود چه برسد به مهمانان غیرایرانی مان. خانم صاحب خانه که به عربی تکلم می کرد می آمد و کمی در کنار هر گروه مهمانان می نشست و به کمک دختر یا عروسش تعارف می کرد. خودشان گاو و گوسفند و مرغ و خروس داشتند. تخم مرغ و شیرو روغن محلی و بوی نان تازه که خانم صاحب خانه به سرعت آن را برای سفره صبحانه آماده می کرد ما را یاد درس کوکب خانم کلاس دوم ابتدایی انداخت. خدا به ایشان سلامتی دهد و سفره شان همیشه پر برکت باد.
در ادامه سفر به استان لرستان قدم نهادیم(البته چون سوار ماشین بودیم باید بگویم تایر ماشین نهادیم!) البته در گذر از اندیمشک به پل دختر در ترافیکی وحشتناک گرفتار شدیم و تا ژاسی از نیمه شب در حال گریز از بین کامیون ها و ماشین های غول پیکر و رانندگان کلافه بودیم. نیمه شب به اولین روستایی که رسیدیم از فرط خستگی توقف کردیم و از شانس خوبمان همه رانندگان خسته به آن روستا پناه آورده بودند. در آن روستا یک مدرسه شبانه روزی برای اسکان مسافران نوروزی موجود بود و خیل عظیم مسافران خسته. خوش بختانه سوئیت معلمان به ما رسید و شب را تا صبح غش نمودیم. در حیاط مدرسه پر بود از جمعیت و چادرهایشان و خنده ها و بازی کردن هایشان. برای مهمانان ما این حجم عظیم مسافرت با ماشین بسیار تعجب انگیز بود و همچنین اقامت در مدرسه. از این که برای تسهیل مسافرت نوروزی همه بسیج می شوند و مدرسه ها و اقامتگاه های دولتی در اختیار مردم قرار می گیرد و مردم می توانند با حداقل هزینه سفر کنند بسیار جالب بود. در راه می دیدند که هلال احمر چادرهای مسافرتی در اختیار مردم قرار می دهد و مردم در پارک ها می خوابند از تعجب شاخ در می آوردند.
فردا صبح وقتی قصد ادامه سفر نمودیم با صحنه عروسی عشایر بختیاری مواجه شدیم. زنان با لباس های محلی و رنگارنگ در دشت حاضر بودند و مردان با آهنگی غمگین به صورت دایره ای با حرکات دستمال می چرخیدند و می رقصیدند.

عروسی بختیاری- منبع عکس ها سایت این سایت است

کلی با خانم های لباس رنگی عکس گرفتیم

برای ما و مهمانانمان جشن در دشت جالب بود. کمی در کنارشان ماندیم و سپس به راهمان ادامه دادیم. در راه برای بازدید از خانه سردار اسعد بختیاری یکی از سران مشروطه در شهر جونقان توقف کردیم.

خانه سردار اسعد بختیاری

سردار اسعد بختیاری

این خانه که امروزه موزه شده است گویا خانه پدری ایشان است. درباره سردار اسعد از ویکی پدیا بخوانید. دست بافته ها و وسایل مورد استفاده ایل بختیاری در موزه این خانه موجود بود. و همچنین یک راهنما با لباس بختیاری با داوطلبان عکس می گرفت. مهمانان خارجی ما بسیار مورد توجه موزه داران قرار گرفتند و برایشان یادگاری در دفتر یادبود موزه نوشتند.

قالی دست بافت بختیاری

ادامه دارد..