زندگی پر از خاطره است...

زندگی پر از خاطره است...

خاطرات زندگی من در آلمان
زندگی پر از خاطره است...

زندگی پر از خاطره است...

خاطرات زندگی من در آلمان

از دید یک تازه وارد

امروز می خوام ظاهر شهر و مردم شهرمون رو از دید یک تازه وارد از ایران بنویسم.

- در نگاه اول در میان مردم شهر ما، مردان کم مو به چشم نمی آیند. یعنی اگر مردی کم موست نژادش غیر آلمانی است. مردان آلمانی اکثر موهای پر و لخت دارند. اصلا مدل موی آلمانی به همین جنس مو می آید! موهای مدل دار و فرفری هم بیشتر در آفریقایی ها دیده می شود و البته نژادهای دیگر هم از مدل های مختلف مو استفاده می کنند. موهای لخت و اتوکشیده هم مال نژاد چشم بادامی است.خانم های نژاد المانی  اکثرا موهای نازکی دارند و چون بلند می گذارند کم پشت به نظر می رسد. موهای رنگ کرده هم فراوان دیده می شو .

اکثر خانم های جوان هم موهایشان بلند است و دانش آموزان که موهای بلندشان را نمی بندند. خانم های مسن هم موهای کوتاه سشوار کرده دیده می شوند.


- از نظر فیزیک بدن افراد چاق دیده می شوند ولی آدمی که فقط شکم داشته باشد کمتر به چشم می خورد. بچه ها و نوجوانان کمتر چاق هستند و بیشتر بزرگسالان چاق و خیلی چاق هستند. اصولا المان ها در سن نوجوانی لاغر و ترکه ای هستند. بچه های چاق عموما از مهاجرین هستند.

خوردن غذا در رستوران و فست فود شایع است و موقع ظهر آدم هایی که برش پیتزا و یا ساندویچ سوسیس و یا ظرف های مقوایی اسپاگتی رستوران های چینی در دستشان هست زیاد دیده می شوند.

- در مورد سیگاری بودن آلمان ها که همه گفته اند و به راحتی قابل مشاهده است. به نظر من هر کس سیگار دستش نیست الان سیگارش را تموم کرده و دارد آماده می شود برای نخ سیگار بعدی!

بچه های دبیرستانی که مسیر راه من هستند بعد از مدرسه و شاید تایم ناهار در پارک کنار مدرسه سیگار به دست دور هم می نشینند. البته نه همه ها ولی حداقل چند نفری هستند. سیگار کشیدن هم که دختر و پسر ندارد و همه بر این امر توانا هستند.

- از نظر نوشیدنی هم که عده ای تمایل دارند که آب معدنی مصرف کنند با این که اعلام شده آب شهر قابل نوشیدن هست ولی خب علاقمندان به آب های معدنی هم فراوانند. انواع آب میوه و شیر و نوشیدنی های مختلف هم که جای خود دارد و بحث مشروبات ال ک لی و م ش روب رو چون تخصصی ندارم واردش نمیشم. از دید یک تازه وارد، در فروشگاه های خوراکی همه ی آدم ها در سبد خریدشون حداقل یک نوع نوشیدنی را دارند.

- از نظر ترکیب جمعیتی کار،بیشتر کارمندان فروشگاه ها خانم هستند. یعنی به ندرت در لباس فروشی ها آقا مشاهده می شود ولی در فروشگاه های لوازم الکتریکی و موبایل و خدمات اینترنتی اکثرا آقا هستند. برای حمل بار و جابه جایی وسایل هم خانم و آقا ندارد و با استفاده از انواع وسایل تسهیل کننده ی جابه جایی نیاز به توان جسمی بالایی نیست. رانندگان کامیون های خواروبار و نوشیدنی ها بیشتر آقا هستند. کارگران ساختمانی و رانندگان اتوبوس و کارگران فضای سبز و جمع آوری زباله هم بیشتر مرد هستند ولی راننده ی اتوبوس و باغبان خانم هم دیده می شود. در شهرداری هم  نسبت کارمندان خانم و آقا یکسان به چشم می آید. یعنی از دید یک توریست که شاید بیشتر به فروشگاه های لباس و تریا و کافه سر و کار دارد خانم ها بیشتر سر کار هستند. شاید اقایون بیشتر در کارخانه ها مشغول کار هستند.

- در شهر کوچک و احتمالا سنتی و مذهبی ما خانم های بچه دار فراوان دیده می شوند! در خبرها خواندم که آلمان پائین ترین نرخ زاد و ولد را در دنیا دارد ولی این مسئله در شهر کوچک ما به چشم نمی آید. البته این آمار کلی است و احتمالا در شهرهای بزرگ و پرجمعیت کمبود نسل جدید به چشم می آید. در شهر ما خانواده های دو بچه ای کم نیستند و اکثرا فاصله ی سنی بچه ها با هم کم هست. شاید برای هم بازی بودن و شاید برای بازگشت دوباره و ماندگار به محیط کار هست که فاصله ی سنی کم است. هفته ای یک بار هم می توان یک خانواده ی سه بچه ای مشاهده کرد!!

مسائلی مثل تمیزی و نبود ترافیک و سرسبز بودن و نوع و رنگ پوشش و حضور افراد مسن در سطح شهر رو دیگه خودتون بلدین.


بساط فروش یک کشاورز- انواع محصولات در ظرف های جداگانه


قفسه های عطر و ادکلن فروشی



قسمت تستر عطر فروشی. قهوه برای این هست که بوی ادلکن سریع از شامه محو بشه و بشود ادکلن بعدی را تست کرد.

پیاده رویی با سنگفرش های متنوع!

همسایه ی خوب ما

قبلا گفته بودم که همسایه ی بغلی اسباب کشی دارد، بعدها فهمیدیم که یک سری وسایل اضافه را رد می کرده چون خانمش که قبلا فقط آخر هفته به خانه می آمد و احتمالا در شهر دیگری زندگی می کرد به او ملحق شده. چند روز قبل که ارمیا بهانه می گرفت و با هم به تراس رفته بودیم تا توتوها را تماشا کنیم خانم همسایه آمد توی تراس و ارمیا که سوژه ای جذاب تر از توتو دیده بود مشغول تماشای او که به گلدان هایشان سرکشی می کرد شد. خانم همسایه هم توت فرنگی ای که از گلدانش چیده بود به ارمیا نشان داد و گفت می خواهی؟ ارمیا هم معطل نکرد و توت فرنگی را گرفت و خورد! بعد سر صحبت باز شد و پرسید از کجا آمدین و چه می کنین و این حرفها. یعنی بعد چند سال همسایگی حالا اسم و رسم هم رو می پرسیدیم. من اسمش را پرسیدم ولی نتونستم حفظ کنم و اون هم بعد دو بار تلفظ اسم من احتمالا چیزی یادش نمی مونه! بعد گفت یک دوست مصری دارم و کلا از دوست مصری اش که احتمالا وجه مسلمان بودنش با ما مشترک بود صحبت کرد. گفت که اینجا درس می خواندند و در دانشگاهی در نزدیکی رودخانه ی نیل تدریس داشتند و رشته شان باستان شناسی بوده و تو اهرام کاوش می کردند ولی بعد اتمام تحصیل در اینجا مانده اند و به مصر برنگشته اند. بعد پرسید ایران امن است و شما می توانید برگردید؟ احتمالا ایشان از جمله افرادی است که شناخت کافی از کشورهای غیر قاره ی اروپا ندارد. به نظرش جالب بود که مصری ها نام پدر را بعد از نام خودشان می آوردند و من گفتم تو ایران این طوری نیست. بعد گفت مصری ها آخر مکالمه و موقع خداحافظی هم می گویند سلام علیکم و پاسخش هم هست  علیکم السلام!

چندی بعد از این مکالمه که من و ارمیا برای گردش رفته بودیم کلید را فراموش کردم و آقای همسر هم خانه نبود مجبور شدم زنگ همسایه ها را بزنم. همین آقای همسایه در را برای من گشود و من کلید یدک آپارتمان را که در حیاط مخفی کرده ایم برداشتم و رفتم به خانه. وقتی به طبقه ی خودمون رسیدم دیدم خانم همسایه دم در ایستاده تا ما را به خانه ببرد. خوشحال شدم از دوستی با این همسایه ی مهربان.

در ضمن دیشب هم خانم و آقای همسایه داشتند با چراغ قوه در بین گلدان هایشان جستجو می کردند ارمیا با کنجکاوی سعی می کرد از این لامپ جدید متحرک سردربیاورد. سرش را با اصرار از پنجره بیرون کشید و با زبان خودش با همسایه ها حرف می زد. اونها هم با خوشرویی به او جواب دادند و وقتی فهمیدند به نور چراغ قوه علاقمند است برایش روی دیوار نور را انداختند و خانم همسایه گفت که امروز یک توت فرنگی چیده و پس فردا توت فرنگی بعدی می رسد.

همسایه ی خوب داشتن حس خوبی است مخصوصا در غربت.

دوستان عزیزی که صاحب وبلاگ هستند و به اینجا تشریف می آورند لطفا آدرس وبلاگشان را در کامنت شان بنویسند چون من با موبایل اکثر اوقات به اینترنت متصل می شوم و آدرس های قبلی در لپ تاپ ذخیره شده.

عکس های زیر از ساختمان های دانشگاه است. چون شهر کوچک است و بافت سنتی و قدیمی دارد، یک سری ساختمان های دانشگاه در بافت قدیمی و احتمالا مراکز مربوط به کلیساست و برخی ساختمان ها و دانشکده ها در طرف دیگر شهر و با روش های نوین ساخته شده اند. این ساختمان که دانشکده ی مجسمه سازی و زبان در آن قرار دارد قسمتی از یک کارخانه ی ریسندگی قدیمی بوده که بازسازی شده و به خوابگاه تبدیل شده و ساختمان های نوساز به آن متصل شده اند.

در تصاویر زیر جشن بیمه در این دانشکده برقرار بود و یک سری بروشور و ورزش هایی برای سلامتی و البته چادر خوراکی برپا بود. انواع ورزش ها یا وسایل مختلف مثل توپ و کش و بندهای مختلف که یا دسته جمعی با مربی انجام می دادند یا مراحلش را به دیوار نصب کرده بود و هر فرد خودش انجام می داد. عده ای هم مشغول ماساژ دادن و توضیح نحوه ی ماساژ صحیح بودند. ورزش های پشت میز نشینی هم مشتری های خودش را داشت


در سمت راست تصویر خانم هایی که با عصای پیاده روی دور حیاط می چرخند


پارکینگ دوچرخه ی ساختمان

 چادر خوراکی ها که اکثرا سالاد و سوپ خانگی بود با قیمت مناسب


یک سری دستگاه های ورزشی و در انتهای سالن ورزش های کششی انجام می دهند

در این اتاق هم عده ای روی زیراندازها ورزش های شبیه

ایروبیک انجام می دهند


مسیر مقابل دانشگاه



ساختمان های بین راه

واکسن یک سالگی

اول از همه نیمه ی شعبان و میلاد منجی و صاحب عصر بر همه ی شما خوانندگان و همراهان وبلاگ مبارک باشد. ما هم قصد داریم اینجا آش رشته بپزیم و تا حد امکان بین دوستانمان پخش کنیم.

بالاخره این هفته ی اضطراب آور تمام شد. واکسن یک سالگی ارمیا(واکسن سه گانه و واکسن آبله مرغان) حسابی مشغول مان کرد. چند روز درگیر تب و شب بیداری و گریه و بهانه گیری هستیم و خدا رو شکر دو روزی است تب قطع شده ولی بهانه گیری کماکان به قوت خود باقی است.روزی که برای معاینه ی یکسالگی رفتم دکتر گفت که گوشش کمی قرمز است و بهتر است برای واکسن چند روز بعد مراجعه کنم. چند روز بعد دکتر جدیدی در مطب بود و بعد از معاینه گفت که میشه واکسن رو بزنیم. من هم با آرامی با ارمیا حرف می زدم و سعی می کردم از دستبرد زدن به گوشی دکتر منصرفش کنم. دکتر از من پرسید شما ایرانی هستین؟! خیلی کم پیش می آید که کسی ما را جزِء ترک ها یا عرب ها حساب نکند و زبان فارسی را بشناسد. گفتم بله. گفت همسر من ایرانی است و من تا حدودی حرف های شما را متوجه شدم. گفت فارسی نمی توانم صحبت کنم ولی می فهمم. وقتی داشتیم برای رفتن آماده می شدیم پرسید که چقدر وقت اینجا هستین و کی اینجا رو ترک می کنید(برای نوبت بعدی معاینه پرسید) و من فرصت کردم از روی اتیکتی که به لباس سفیدش سنجاق کرده بود فامیلش را بخوانم. اسمش Eva(حوا) و سپس فامیل خودش و بعد فامیل همسرش بود.فامیل همسرش را که دیدم فهمیدم این خانم، همسر همان دکتر ایرانی است که یکبار از شنیدن نامش ذوق کرده بودیم(در این پست ماجرایش را نوشته ام)

تا الان که ارمیا یک سالگی را پشت سر گذاشته 6 مرحله معاینه را طی کردیم.مرحله ی اول همان بدو تولد در بیمارستان بود. مرحله ی دوم هفته ی اول تولد توسط پزشک خودش و متخصص ارتوپدی برای چک کردن وضعیت لگن و پاهایش و معاینه ی بعدی در هفته ی چهارم تا ششم تولد. در هر مرحله وضعیت جسمی و قد و وزن و ضربان قلب و شنیدار و دیداری و توانایی های مختص همان سن را می سنجند و در دفترچه اش ثبت می کنند. اسم دفترچه اش هم هست U-Heft فکر می کنم شبیه همان کارت پایش رشد هست و همین طور دفترچه ی واکسن که واکسن ها مشابه ایران هست فقط از نظر زمانی، تزریق آن فرق می کند.دفترچه ی معاینات و واکسن بسیار مهم است و برای مدرسه و حتی کار لازم است. مثلا برای کار در رستوران ها احتمال یک سری بیماری ها رو در نظر می گیرند و از طرف می خواهند دفترچه ی واکسنش را بیاورد تا ببینند که احتمال گرفتن چه بیماری برایش وجود دارد و در مقابل چه بیماری هایی واکسینه شده. ارمیا اولین واکسنش را در سه ماهگی دریافت کرده و این واکسن یک سالگی سخت تر از همه بود.

این سری که معاینه ی یک سالگی بود توانایی تقلید رفتار و تشخیص عکس در یک تصویر سه بعدی را تست کرد و برای معاینه ی دقیق چشمش به ما چشم پزشک و دستگاه های آن را پیشنهاد داد.

دفترچه ی معاینات و دفترچه ی نارنجی واکسن


نمونه ی دفترچه

دفترچه ها رو مطابق سلیقه شون جلد می کنند و برایش کاورهای مختلف می دوزند


 

رستوران با تزئینات اشیاء قدیمی

 

 

گلدان چند گل 

 

تزئینات بافتنی