آش می پزیم

جایتان خالی شنبه شب مهمان داشتیم. به مناسبت تولد آقای همسر دوستان به خانه ما آمدند. از قبل تصمیم داشتیم که آش بپزیم. هیچ کدوممون قبلا این کار رو انجام نداده بودیم. من که همیشه خورنده آش بودم باز حداقل سرآشپزمون قبلا ناظر مراسم آش پزون بود. البته من شب قبل از مامان جون ترتیب ریخته شدن مواد آش رو پرسیدم. صبح تصمیم گرفتیم که غیر از اسفناج سبزی دیگه هم اضافه کنیم. بنا به توصیه دوستان برای خرید سبزیجات به مزرعه انتهای کوچه مون رفتیم. این مزرعه خیلی بامزه است. یعنی وسط این همه ساختمون یک مزرعه حصارکشی شده وجود داره و توی خود مزرعه محصولاتشون رو می فروشن. من همیشه از پنجره اتاق مزرعه رو رصد می کنم. از همون اول بهار که شخم زدند و بذر پاشیدند. البته با تراکتور شخم زندند و آبیاری هم قطره ای هست. وقتی قطره های آب توی هوا پخش میشه خیلی قشنگه

وقتی رفتیم توی مزرعه دیدیم یک قسمت سایه بون زدن و انواع سیب زمینی و گوجه و پیاز و سبزیجات تازه رو چیدن. کلی هم مشتری ایستاده بود. ما هم تره و جعفری برداشتیم. وقتی می خواستیم حساب کنیم خانوم خوش اخلاق گفت که ما رو میشناسه که همسایه هستیم!

و گفت با صاحب خانه مان هم دوست هست. دیدیم انگار توی محل همه آمار ما رو دارند

چند تا گل خونه برای کشت سبزی و گل داشتند و همون لحظه از مزرعه سبزی ها رو می چیدند و می شستند و می آوردند.

داخل گل خانه

سبزی خوردن های اینها کمی با مال ما متفاوت است. البته من یکی نوع کاهو که خیلی هم مرغوب است رو خوردم به نظرم مزه علف می داد. برای همین اشتیاقی به امتحان کردن بقیه سبزیجاتشان ندارم. سبزیجات رو با خاکی که ریشه اش هست می فروشند.

این هم انواع سبزیجات

خلاصه با سبزی تازه آش مان رو پختیم(البته پختند صحیح تر می باشد) کشک بادمجان هم درست کردیم. خیلی خوشمزه شده بود جای همه تان خالی .

متاسفانه هم رشته آش و هم کشک مان تمام شد و معلوم نیست بتونیم دوباره اینجاها گیر بیاریم.

شقایق برای ما یک ظرف ترشی خوشمزه ایرانی آورد. و ما یه ذره یه ذره می خوریم که تموم نشه. قراره وقتی ظرف خالی شد خودمون مواد ترشی بگیریم توش بریزیم. سرکه های اینجا که معلوم نیست سرکه است یا ...! و خاصیت ترشی ایجاد کن نداره.

مهمان هایمان هم تعریف کردند(بیچاره ها مجبور بودند) یک قابلمه هم دادیم که ببرند.

یک قابلمه آش هم برای سمیرا بردیم. چون که برای آش پختن قابلمه ی بزرگ از اونها قرض گرفته بودیم.

فرداش هم خودمون توی تراس نشستیم و باقی آش مان رو خوردیم

هوا هم خدا رو شکر بهاری شده. از بیرون صدای آواز پرنده ها میاد و بوی شکوفه های عسلی توی خونه می پیچه. ما هم خوشحال می باشیم چون بعد از 8 ماه لباس های کاموایی ما رو در آوردیم و احساس سبکی مفرط می نمائیم. الان دقیقا حس پرنده ها رو دارم که آواز می خونند واقعا سبک بودن هم نعمتی است. سبک بال و سبک روح...