روز اول سمینار

خب روز اول سمینار که همون دوشنبه بود رو ما نرسیدیم.چون باید هتل رو تحویل می گرفتیم و از نظر زمانی به یک ساعت آخر برنامه های سمینار می رسیدیم، پس قیدش رو زدیم و هتل رو انتخاب کردیم. اتاق ما طبقه هفتم هتل بود. و بر کل شهر و هتل های اطراف اشراف داشتیم. کلا منطقه ما هتل نشین بود!

به سقف سرسبز گنبدی توجه کنید!


خیابان های اطراف از بالا

صبح سه شنبه برای رفتن به سمینار سحرخیز شدیم ولی در کمال تعجب دیدیم که ساختمان بلند کنار ما اکثر لامپ هاش کله سحری روشنه. فکر کنم ساعت کاری شون 7 صبح بود.
ما از شب قبل مسیر متروها رو توی نقشه پیدا کرده بودیم و می دونستیم که باید با چه خطوطی به مقصد برسیم ولی پیدا کردن سکوی قطارها توی شلوغی صبح کار زمان بری بود.
خوشبختانه زود به دانشگاه محل سمینار رسیدیم. یعنی یک ساعت زودتر تا کارهای ثبت نام رو انجام بدیم.یارو تعجب کرد و گفت اونهایی که می خوان کافه بخورن حالا میان. بچه های خوش اخلاقی بودن و زود کارمون راه افتاد. همه اونجا خواهرجان من را می شناختند و می گفتند تو همونی که کار ویزات طول کشید!
خواهرجان به سمینار رفت و من هم اونجاها برای خودم می چرخیدم. یکی از بچه های سمینار کامپیوترش رو در اختیار من گذاشت تا باهاش خودم رو سرگرم کنم. پذیرایی شون هم خوب بود و من کلی مستفیض شدمالبته به علت هوای بارانی نتونستم از ساختمان خارج بشم و به عکاسی بپردازم.
ناهار هم با بچه های ایرانی سمینار رفتیم به سلف. یک خانوم ایرانی که توی همین گروه دکترا می خوند راهنمای ما بود و درباره شهر stuttgart بهمون گفت که زمان جنگ کاملا نابود شده ولی به سبک مدرن بازسازی شده.
مدرنیته از همه درودیوارها و ساختمان ها می بارید. ساختمان های بلند سیمانی شهر رو کاملا صنعتی نشون می داد.
عصر هم یک باربیکیوی نو خریدند و می خواستند یک جشن کوچولو به افتخا این سمینار در گروهشون راه بندازند. من هم از سر بیکاری در سرپاکردن باربیکیو و خرد کردن مواد مهمانی مشارکت کردم!
این پسره که سبزیجات رو می شست از روش کاملا پسرانه برای شستن کاهوها استفاده کرد. یعنی همه رو ریخت توی یک کاسه بزرگ پر از آب و به جای آبکش یک نایلون بزرگ رو سوراخ های ریز کرد و کاهوهای خیس را توی اون خالی کرد و توی حیاط نایلون رو می چرخوند تا آبش بریزه!!
برای گروه سبزی خواران سمینار باربیکیوی سبزیجاتی هم راه انداختند.

سالاد

مشغول کباب کردن

کلا خوبی این سمینار ای بود که چون بین المللی بود همه با هم انگلیسی حرف می زدند و آدم احساس خفگی نمی کرد.
شکل ساختمان هم این طوری بود که یک حیاط خلوت مستطیل شکل وسط بود و دور تا دورش اتاق هایی که با در به این حیاط خلوت ارتباط داشتند. یک قسمت از راهرو رو هم به آشپزخانه اختصاص داده بودند با کابینت و گاز و شیرآب و ماشین ظرف شوئی و ..

از داخل آشپزخانه از فضای استراحت عکس گرفتم


میز پذیرایی


نمای آشپزخانه از بیرون مشخص نیست


حیاط خلوت و مجموعه اتاق های مرتبط با آن

شب هم مسیر برگشت رو دیگه یاد گرفته بودیم و تونستیم خودمون رو به هتل برسونیم.