بالاخره رسیدم

الان صدای من را از کمی دورتر می شنوید. من بالاخره موفق شدم برگردم پیش آقای همسر. خوشبختانه پروازمون با داداشی یک روز و ساعت نزدیک به هم قرار داشت و دسته جمعی به فرودگاه رفتیم. از گریه ها و دلتنگی ها نمی گم که خودتون خوب می دونید جدا شدن از خانواده مخصوصا پدر و مادر و خواهر و برادر چقدر سخته.در فرودگاه با داداشی به سراغ چمدانم که در انبار بود رفتیم. شماره بار کارت پروازم را نشان دادم و گفتم که به من گفتند چمدانم پیدا شده . آقاهه گفت خب مبارکه که پیدا شده گفتم لطفا مبارکی رو کامل کنید و چمدان رو به من بدهید. با هم رفتیم داخل انبار و چمدان شکسته و درب و داغونم رو پیدا کردم بوی مواد خوراکی گندیده داخلش در کل انبار پیچیده بود خلاصه بعد از وزن کردن و فرم پر کردن به من تحویل دادند. گویا چمدانم در استانبول مورد تردید واقع می شود و گشوده می شود.چون در چمدان قفل بوده برای باز کردن مجبور شدند(دقت کنید مجبور شدند) چمدان را بشکنند. خلاصه چمدان را گشوده و کل محتویات آن را به هم ریخته بودند. حوصله نداشتم که توی فرودگاه بررسی کنم ، گفتم هر اتفاقی افتاده باشد نمی توانم برایش کاری بکنم، پس بی خیال.  خلاصه یک دسته اش که کنده شده بود و دسته دیگرش هم همان اول راه توی فرودگاه ایران شکست، دیگه رسما از خود چمدان محترم خواهش کردم که با پای خودش دنبال من راه بیاید چون دیگر جایی برای گرفتن و کشیدن در آن وجود نداشت. بعد از تحویل بار با داداشی برای تحویل بار اون و همراهانش به گیت بعدی مراجعه کردیم. یکی از چمدان هایشان از 32 کیلو بیشتر بود و مسئول تحویل بار به آنها گفت که از نظر قانون حمایت از کارگر وزن چمدان نباید بیش از 32 کیلو باشد و بقیه کشورها چون به ایران حساس هستند ما مجبوریم که در این زمینه خیلی سختگیری کنیم. خلاصه چمدان هایشان را باز کردیم و بارها را جابه جا کردیم تا وزن ها به حد استاندارد برسد. بعد با هم رفتیم توی صف کنترل پاسپورت و چون همراهان خارجی در صف جداگانه بودند ما زودتر کارمان تمام شد. نمی دانم چرا این قدر صف خارجی های فرودگاه زیاد بود، این همه خارجی توی ایران چه می کردند؟ وقتی مامور کنترل پاسپورت مرا کنترل می کرد گفت چرا جلوی اسمت رنگ قرمزه؟ چشمم چهارتا شد. آقاهه گفت که یکبار اجازه خروج داری و دفعه بعد باید اجازه خروج مجدد بگیری.خودم می دونستم که یکبار اجازه خروج دارم یارو همین یکبار رو مصرف کرده بود و حالا می پرسید چرا جلوی اسمت تیک قرمزه؟ خلاصه بعد از چک کردن پاسپورت با داداشی غذایی که مامان مهربون داده بود خوردیم و آخرین حرف های حضوری رو زدیم. بعد هم داداش جان من را تا سالن خروجی همراهی کرد. توی هواپیما طبق سفارش نماینده پرواز که از سوختن بلیطم خبر داشت سه تا صندلی کنار هم داشتم و تونستم بخوابم. برای نماز صبح هم مجبور شدم نماز را نشسته داخل هواپیما بخوانم. 2 ساعت تا استانبول راه بود، وقتی رسیدیم به استانبول هوا خنک بود و خوشبختانه پالتوام همراهم بود. توی صندلی های قسمت ترانزیت (transit)فرودگاه دوباره خوابیدم! دیگه وقتی رفت و آمدها زیاد شد بیدار شدم و با یک خانم ایرانی که با دو فرزندش راهی دانمارک بود صحبت کردم. همسر این خانوم دو سال پیش برای کار به دانمارک رفته بود و بعد از دو سال حالا ویزای خانواده اش جور شده بود و برای الحاق به پدرشان راهی دانمارک شده بودند. فرزند دو سال و نیم این خانوم در سن پنج ماهگی آخرین بار پدرش را دیده بود.خلاصه کمی صحبت و تقسیم خوراکی ها و بعد هم تا دم سالن خروجی با هم بودیم. پرواز بعدی کسالت آور بود هرچند که سعی کردم باز هم بخوابم ولی دیگه هواپیماسواری خیلی تکراری شده بود. در مقصد با کمک چند ایرانی تونستم چمدانم را سوار چرخ دستی بکنم!! و تا قطار برسانمش. تا رسیدن به شهر خودمان خوشبختانه آدم های مهربان کمکم کردند و من هیچ جا برای جابه جا کردن چمدان بی سر و دسته ام به سختی نیافتادم. در ایستگاه شهر خودمان مورد استقبال گرم آقای همسر قرار گرفتم. با این که مدتی در این شهر زندگی کرده ام ولی به نظرم همه جا جدید بود. همین حس را در بدو ورود به ایران داشتم. تا دور روز از شدت خستگی میل به خواب در من شدیدا فعال بود و علاوه بر خواب بسیار گرسنه !! هم بودم. دو شب مهمان مامان مهربونم بودیم و غذای خوشمزه ای که برای آقای همسر فرستاده بود خوردیم با سبزی خوردن تازه ایرانی که با خودم آورده بودم.

عکس های زیر را از اینترنت گرفتم:

دشت


گل زارهای هلند


جشن مرکبات


حامیان صلح

زمستان در آلمان:

آدم برفی

پارکی در آلمان

سلول های خورشیدی