نقشه ایران

دو روز گذشته مهمان داشتیم و باز دوتایی با آقای همسر افتاده بودیم به جان خانه تا به شکل مهمان پسند در بیاوریمش. نمی دانم چرا خانه ما این طوری است که همیشه کلی کتاب و برگه و بروشور تبلیغاتی همه جای آن پیدا می شود. گاهی هم که مهمان داریم همه را جمع می کنیم و توی اتاق یا زیر تختی جایی پنهانشان می کنیم و بعد از رفتن مهمان باز روز از نو. خلاصه جایتان خالی شنبه شب شقایق و همسرش(از دوستان ایرانی ما در این شهر) مهمان مان بودند. شام هم غذای ایتالیایی داشتیم البته منظورم همان ماکارونی به اضافه پیتزا بود که هر دو رو سبزیجاتی پختیم. البته مایع ماکارونی از ایران برده بودم و شقایق می گفت که بوی غذای بچگی هامون رو میده.خلاصه تا پاسی از شب گزارشاتمان از مدتی که من در این شهر نبودم و خاطرات روزهای شیرین ایران بودن من. شقایق هم ماجراهای عمل جراحی کوچکی که هفته قبل در برلین داشت برایم تعریف کرد. عمل جراحی برای مشکلی در بینی اش که ناگهانی تصمیم گرفته بود که با جراحی از دستش خلاص شود. خاله شقایق در برلین زندگی می کند و دخترخاله اش آنجا پزشکی می خواند و شقایق در همان بیمارستانی که دخترخاله اش کار (شاید هم کارورزی) می کند عمل کرده. شقایق می گفت که موقعی که لباس پوشیده و آماده شده به اتاق عمل برود سرپرستار آمده توی اتاق و به فارسی به او گفته از نام زیبایت فهمیدم که ایرانی هستی. به قول شقایق شنیدن صدای یک فارسی زبان در هنگام استرس خیلی آرامش بخش است. خلاصه بعد از عمل توسط پرستار دیگری به اتاق ریکاوری منتقل می شود، این آقای پرستار بعد از جابه جایی بیمار به روی تخت سعی می کند لباس او را که نامرتب بوده درست کند ولی شقایق در همان حالت نیمه بیهوشی محکم گوشه لباسش را گرفته بوده که آن آقا بهش دست نزند. آقای پرستار هم بعد از مدتی تلاش احساس می کند که او مایل نیست و اتاق را ترک می کند. فردا که شقایق کاملا هوشیار بوده آن پرستار بهش میگه من توی اتاق پرستاران برای همه تعریف کردم که یک دختر ایرانی آنقدر با حیا بوده که اجازه نداده من به لباسش دست بزنم( برای اون پرستار اینقدر عجیب بوده که برای همکارانش تعریف کرده) البته مشابه همین اتفاق در اتاق عمل قبل از بیهوشی شقایق هم رخ داده بوده و مسئول اتاق عمل که می خواسته یک سری دستگاه ها رو به بدنش وصل کنه با همین واکنش (قبل از بیهوشی کاملش)مواجه میشه. این ماجرا از دیدگاه دخترخاله شقایق که در این کشور به دنیا اومده و بزرگ شده تعجب انگیز بوده. من به شقایق گفتم این یک امر ذاتی است و در کسانی که در کشورهای دارای پیشینه طولانی و مهم بودن این امر بزرگ شدند پرورش داده شده. کشورهایی مثل چین یا ایران و ...
عصر یک شنبه هم علی همان پسر شیرازی که قبلا ماجرایش را گفته بودم مهمانمان بود. قرارداد کاری اش با شرکت فعلی اش در شهر ما در این ماه به اتمام می رسد و علی دوباره باید در جستجوی کار در شرکت دیگری باشد. علی عصر آمد و از تراس زیبای ما لذت برد. همان طور که آقایان در تراس نشسته و صحبت می گفتند من هم کتلت را آماده می کردم(تراس ما دری به آشپزخانه دارد). آقای همسر هم گاهی می آمد کمکم و برای اینکه مهمانمان حوصله اش سر نرود عکس ها و پوسترهایی که از مناظر مختلف ایران بود و من با خودم آورده بودم نشانش دادیم. علی با دیدن هر عکس با این که خودش قبلا آنها را از نزدیک دیده بود کلی ذوق زده می شد. وقتی نقشه ایران را دید با شوق گفت می توانم این را داشته باشم، گفت می خواهد به یکی از دوستانش در اینجا هدیه بدهد. البته اگر بقیه عکس ها را هم بهش می دادیم کلی ذوق زده میشد ولی خب منابع ما محدود بود. با او البته تا کمی از شب گذشته صحبت کردیم چون هر چی باشه قرار بود صبحش بره سر کار و نمی تونست تا دیروقت بیدار بمونه. با او از معایب و مزایای فرهنگ ایرانی و بوروکراسی پیچیده در ایران سخن گفتیم. علی تعریف می کرد در شهر قبلی که زندگی می کرده در آپارتمانش 2 تا پیرزن که هر کدام تنهایی در واحدهای جداگانه زندگی می کردند مردند و تا مدت ها کسی از آنها خبری نداشته تا اینکه پلیس به سراغشان آمده. هر کشوری و هر فرهنگی خوبی و بدی رو کنار هم داره.از دید علی زندگی در محله ای که همه را بشناسی و اگر بری بیرون احتمال این که آشنا ببینی بسیار زیاد است بسیار ارزشمند است. البته مطمئنا ایشان جنبه کنکاش و سرک کشیدن در زندگی دیگران رابا همان اخلاق غربی حل می کنهدر آخر من گفتم ما هرچقدر هم بد رانندگی کنیم ولی هیچ وقت از همسایه مان بی خبر نیستیم. (چه سخن گهرباری فرمودم)

عکس های زیر را هم پسرعمو از دانشگاه فنی شان در یکی از شهرهای نروژ برای من فرستاده. عکس های بهاری و درخشان در ساختمان قدیمی دانشگاه بر فراز تپه: